Lars Hollerer
Ik heb een prachtige jeugd gehad in Uberlingen. Een heerlijk plaatsje aan de Bodensee vlak bij de Zwitserse grens. Na mijn middelbare school studeerde ik twee jaar management aan de academie. Na het behalen van mijn diploma, moest ik in 1992 mijn militaire dienstplicht vervullen. Twee maanden na mijn dienstplicht, ik was net 22 jaar, kreeg ik het noodlottige motor ongeluk.
Toen ik uit het ziekenhuis kwam, ging ik naar een revalidatie kliniek in Tubingen. Als onderdeel van de therapie ging ik mondschilderen. In het begin viel de penseel steeds op de vloer en moest ik geholpen worden. Maar ik wilde niet opgeven. Want ik vond het geweldig om weer iets te kunnen creëren. Toen ik na anderhalf jaar weer thuis kwam, bleef ik iedere dag tekenen en schilderen. Het gaf een zekere zingeving en houvast aan mijn leven, maar het hielp mij ook met het verwerken van het idee dat ik de rest van mijn leven vanaf mijn nek verlamd zou zijn.
Ik was in die periode een echte autodidact. Oefening baart kunst. Ik merkte dat ik steeds beter begon te worden en dat ik hiermee echt een nieuwe invulling aan mijn leven kon geven. Daarom besloot ik vijf jaar na mijn ongeluk mij in te schrijven aan de vrije kunstacademie in Muhlhofen. Mede met behulp van een beurs van de Vereniging van Mond- en Voetschilders heb ik deze succesvol kunnen afronden. Op de kunstacademie heb ik alle technieken geleerd die ik nu gebruik. Alles wat ik nu kan en weet van schilderen heb ik te danken aan de kunstacademie.
Tijdens mijn studie leerde ik veel over kunstgeschiedenis. En werd vooral geïnspireerd door het werk van Paul Cezanne. Vanuit deze inspiratie bron ging ik landschappen op canvas doeken met olie en accenten van Indiase inkt schilderen. Een techniek die nog steeds veel van mijn werk bepaald.
Maar ik haal toch ook veel plezier uit het schilderen van grappige afbeeldingen van dieren en mensen. Met name de leuke reacties die ik van kinderen hierop krijg en de wijze waarop het hun fantasie prikkelt inspireert mij.
De laatste jaren leg ik mij steeds meer toe op het schilderen van menselijk naakt. Een lichaam mooi uit laten komen en bijzondere accenten geven geeft mij in deze periode van mijn kunstenaarschap veel voldoening. Zo blijf ik mij ontwikkelen als kunstenaar.
Sinds maart 2005 ben ik actief lid van de Vereniging voor Mond- en Voetschilders. Zij hebben veel gedaan om mijn leven weer zin te geven. Ik weet niet wat ik had gedaan zonder de mogelijkheid van mijn expressie als schilder.
Ik verzamel al mijn werken die wereldwijd via de vereniging worden uitgegeven. Ik ben trots op de hoeveelheid kaarten en kalenders die mensen in de wereld hebben met mijn schilderijen er op.
Met een abonnement op onze werken helpt u de vereniging om het vakmanschap van mond- en voetschilders in stand te houden. Daarnaast verspreidt u met het verzenden van onze kaarten ook ons verhaal. Ik wil iedereen bedanken die onze vereniging verder helpt.
