Miriam Pare
Ik werd in Kenitra, Marokko geboren. Mijn vader was een Vietnam veteraan. Hij werkte op de Amerikaanse ambassade. Mijn moeder komt uit Tangier in Marokko. Op jonge leeftijd ging ik met mijn ouders mee terug naar Amerika. Ik groeide op in Chicago en was altijd aan het tekenen. Mijn droom was om een bekende kunstenares te worden. En tijdens mijn ‘art study‘ aan de universiteit bleek ik talent te hebben.
Maar op twintigjarige leeftijd kwam er abrupt een einde aan mijn droom. Terwijl ik in een auto voor het stoplicht stond te wachten, brak er op de stoep een schietpartij uit. Twee rivaliserende gangs beschoten elkaar. Een verdwaalde kogel maakte een einde aan mijn eerste kunstenaars-carrière. Gelukkig gaf de Vereniging voor Mond- en Voetschilders mij de kans op een nieuwe carrière.
Ik kan het mij nog goed herinneren. De schoten, de kogel door de deur die zich direct in mijn rug boorde. Ik was direct verlamd vanaf mijn nek. Ik zag mijn handen van het stuur afglijden. Gevoelloos.
Vanaf dat moment veranderde mijn leven drastisch. Ik kan nooit meer lopen en het gebruik van alle functionaliteiten tot aan mijn nek zijn zeer beperkt.
Er begon een langzame en pijnlijke revalidatie periode, die jaren duurde. Alles moest ik opnieuw leren. Iedere handeling die zo gewoon was geweest, moest ik opnieuw aanleren. Tijdens de revalidatie in ‘Rehabilitation Institute of Chicago‘, leerde een therapeut mij hoe ik een pen in mijn mond kon nemen en mijn naam kon schrijven. Die dag kreeg ik weer hoop. Als ik dit met een pen kan, waarom dan ook niet met een penseel? Met een enorme toewijding begon ik te oefenen.
In het begin was het heel frustrerend. Het ging allemaal heel langzaam, maar ik voelde dat de ideeën en technieken nog in mij zaten. Ik moest ze alleen naar buiten krijgen. Met de hulp en toewijding van familie wist ik mijn talent steeds beter aan te spreken.
Zeven jaar na de schietpartij, in 2003, ben ik met behulp van de Vereniging voor Mond- en Voetschilders begonnen aan een nieuwe studie. Ik ging Fine Art studeren als mondschilder en haalde diploma’s voor grafisch design en voor web design.
Drie jaar na de start van de opleiding werd ik aangenomen als lid van de vereniging. Een moment waarop ik het gevoel had weer terug te zijn.
Naast het vele schilder- en designwerk wat ik doe, spreek ik tegenwoordig ook vaak voor groepen mensen. Met verenigingen en bedrijven deel ik mijn ervaringen: hoe je met doorzetten en hulp, weer zelf vat op je leven kan krijgen.
Ik denk dat ik met mijn ervaring en oefening de kunstenaar die in mij zit naar buiten heb weten te brengen. Mijn werk doet niet onder voor de kunst die schilders met hun handen maken.
Mijn werk is nog lang niet af. Mijn ontwikkeling als kunstenaar gaat door. En ik ben blij dat ik dit kan delen met de vereniging.
Ik hoop dat veel mensen in Nederland in zien hoe waardevol het werk van de Vereniging van Mond- en Voetschilders voor veel mensen in de wereld is. En dat ze middels een abonnement op onze kunstwerken, het werk van de vereniging willen steunen.
